"Biały artysta"-wiersz

                                                 BIAŁY    ARTYSTA

 

Biały pejzaż - mróz rzeki zamroził,

szron jak z waty - drzewa przyozdobił,

mróz wciąż obecny - niczym artysta malarz,

sztalugi swoje rozłożył,

niczym wielki malarz na szybach wzory maluje,

dookoła niczym artysta rzeźbiarz - tworzy ornamenty.

       Biel - wszech obecna biel,

       i dym co z komina się unosi,

       zapach palonego drewna,

       po okolicy się ściele i rozchodzi,

       ludzie otuleni - z wolna się poruszają,

       chodzą ścieżkami w śniegu - sami je wycieli.

Słychać gwar wesoły i śmiechy dookoła,

to bawią się dzieci - dla nich zima jest wesoła,

beztroskie zabawy - dzień skraca się cały,

zapada zmrok - zapalają się latarnie,

opustoszałe wzgórza teraz puste stoją całe,

robi się ciemno - zapada cisza.

       Wiatr zimny - owiewa okolice,

       swoim oddechem mrozi wszystko dookoła,

       a wilgoć przenikliwa - koronki tworzy urokliwe,

       delikatne i kruche - twory powstają,

       szklą się i mienią wesoło - blikując opadają,

       to śnieżynki drobniutkie - opadły na ziemię.

Niewielki skwerek - jeszcze zielony nie dawno,

pachnąca trawa i kwiecie go pokrywały,

teraz zaspy ze śniegu go pokrywają,

w stanie uśpienia - oczekuje wiosny,

gdy słońce wschodzi wysoko na krawędziach jego,

majaczy bezgłośnie - krzewami we śnie.

      Gdy śniegi stopnieją - zawita odwilż,

      to zwiastun wiosny - ciepły i miły,

      unosić się będą zapachy i mgieł opary,

      co po nocnym chłodzie - topnie będą,

      odsłaniając piękno uśpionej nadziei,

      co razem ze słońcem wiosnę czyni.

                            ...STS...

 Wiersz ten kilka dni temu  napisał mój przyjaciel , a ja zrobiłam do niego tylko kolaż.

Uważam, że mój obrazek nie oddaje w pełni widoków, które oczami wyobraźni widzę czytając wersy.