Staram się funkcjonować w miare swoich możliwości. W ciągu dni są godziny w których mój mozg się zawiesza. Niestety nie ma synchronizacji z funkcjami ruchowymi i dotykowymi. Bywa tak, że dni mijają, mijają, a ja po prostu jestem i nic poza tym.
Nie stresuje się tym, ani nie denerwuję. Taką teraz mam urodę. Po prostu żyję chwilą.
I nie mam zamiaru przeskakiwać samej siebie.
Koniec streszczenia stanu obecnego i proszę nie pisać komentarzy na ten temat. Nie po to reaktywowałam ten blog.
W między czasie kupiłam książkę którą intuicyjnie znalazłam w internecie.
Rano otwieram balkon i czuję zapach bzów zmieszany z konwaliami....
Tak się cieszę, że JESTEŚ. Bardzo się cieszę.
OdpowiedzUsuńCzy możesz mi szepnąć dlaczego zawiesiłaś na tak długo swój blog?
Nawet nie wiesz jak bardzo mi Ciebie brakowało. Tęskniłam.
A wracając do Twoich chorych rąk. Dlaczego nie szlifowałaś i nie montowałaś tego sprzętu w rękawiczkach?
Trudne pytanie?
Przesyłam Ci moc serdeczności:)*
Miło mi- dziękuję za komentarz. Tak jak napisałam w poście "mozg mi się zawiesza", ale w przebłysku świadomości nałożyłam rękawice do szlifowania :)
OdpowiedzUsuńI ja się cieszę, że jesteś! hip, hip HUUUUUUUUUUUUURA!
OdpowiedzUsuńAaaaaa! ja też sie cieszę, że jestem i o mnie pamiętacie.
OdpowiedzUsuń