W nocy padało, a w sobotni pranek lało do południa. Słyszałam z oddali megafony i dochodziły do mnie z okolic Parku Reagana odgłosy jakiejś imprezy, odbywającej się nie dość, że w strugach deszczu, to jeszcze okrutniej mgle.Wyciągnęłam kalosze i postanowiłam jednak wyjść z domu.
Dotarłam na miejsce pod koniec imprezy. Była to szlachetna akcja Pola Nadziei. Żółte baloniki niczym żonkile rosły na mokrej trawie.
Poczęstowano mnie solidną porcją tej zupki. Zjadłam ja sobie siedząc na mokrym kamieniu pod sosenką z której spadały krople deszczu niczym przyprawa do zupy. Tak wzmocniona poszłam sobie własna dróżką.
Niektóre ptaszki się suszyły, niektóre kąpały
Łabędzica i gęś zeszły ze swych gniazd aby przewietrzyć piórka
Drzewa w lesie ociekały jeszcze wodą
Powoli się wypogadzało. Doszłam do morza. Resztki mgły snuły się po plaży szukając z niej wyjścia.
Po raz pierwszy w życiu widziałam jak mgła grzecznie opuszcza plaże wejściem.
Ja również poszłam w jej ślady i przeszłam do lasu.
Trawka się zazieleniła , a jeszcze jesienne mokre liście na dębinkach świeciły się w słońcu.
Kropelki mgły i deszczu parowały z roślinek.
Wiewiórka suszyła swe futerko siedząc na gałęzi, pod którą był kos.
Na łące królowało już słonko i wszystkie bzyczki przystąpiły do pracy.
Wyszłam przy brzydkiej pogodzie, a wróciła po obiedzie, z uszami pełnymi śpiewem ptaków i nosem pełnym zapachów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Miło mi, że masz ochotę napisać kilka słów. Dziękuję i jednocześnie przyznaję, że nie zawsze odpowiadam.